Niet alleen de Lotus Esprit uit de Bondfilm ‘For Your Eyes Only’ wordt geveild door Coys, ook Peter Sellers’ Radford Mini Cooper zal op 18 juli 2009 onder de hamer gaan. Sommige acteurs vieren hun succes met een Rolls Royce of Ferrari. Maar Peter Sellers behoorde tot een bijzondere soort, een echte ‘petrol head’. Echte liefhebbers die -net als Steve McQueen- de bijzonderheden van speciale automobielen op waarde weten te schatten. Peter Sellers bezat een grote hoeveelheid auto’s, die hij vaak aan vrienden schonk wanneer hij een ander ‘speeltje’ had gevonden.
Sellers kocht altijd het neusje van de zalm. Geen ‘gewone’ Ferrari 275 dus, maar de Superfast. De meest exclusieve uitvoering die te koop was. Ook steunde hij een Lotus Formule 3 team. Dus toen er een Mini moest komen, kon het geen standaard model zijn…
Het is tegenwoordig moeilijk te geloven dat de Austin 7 en Mini Minor in 1959 niet erg populair waren. De komst van de Mini Cooper en de successen tijdens bijvoorbeeld de Monte Carlo rally brachten daar verandering in. Beroemdheden als The Beatles en Peter Sellers omarmden het kleine auto’tje.
Sellers heeft meerdere Mini’s gehad, maar de eerste en belangrijkste werd besteld bij Radfords, een exclusieve coachbuilder. Deze voorzag de Mini van elke denkbare luxe en werkte alles af met een kwaliteitsniveau dat eerder deed denken aan dat van een Rolls Royce dan aan dat van een klein boodschappenauto’tje. De stoelen werden bekleed met leer en op de vloer lag dik Wilton tapijt. Het dashboard werd uitgevoerd in notenhout en voorzien van extra metertjes. Aan de buitenkant viel vooral het nu beroemde ‘wicker’ motief op, dat deed denken aan gevlochten stoelzittingen. De flanken van de auto waren bedekt met duizenden handgeschilderde gele lijntjes om het vlechtwerk te imiteren. Dit monnikenwerk werd uitgevoerd door een oude vakman waarvan wordt aangenomen dat hij de kunst heeft geleerd tijdens het beschilderen van de koninklijke koetsen.
Waarschijnlijk bezet Sellers twee van deze Mini’s. Een met het stuur rechts, waarin hij in en rond Londen reed, en de ander met het stuur aan de linkerzijde. Dat is de auto die hier besproken wordt. Deze auto bestelde Sellers terwijl Radford werkzaamheden aan zijn Rolls Royce Silver Cloud uitvoerde. Er wordt zelfs gezegd dat de Mini net zoveel kostte als een Rolls Royce…
De auto is uitgevoerd met het stuur links omdat Frankrijks beroemdste detective -Inspector Jacques Clouseau- natuurlijk nooit in een rechtsgestuurde auto zou rijden! Na het grote succes van de eerste Pink Panther film moest er een vervolg komen. Dat werd ‘A Shot in the Dark’, waarin deze Mini meerdere keren prominent in beeld kwam, bijvoorbeeld in de scene waarin een naakte Clouseau samen met Maria Gambrelli (gespeeld door Elke Sommers) vluchtte voor een horde nudisten.
De rol van de Mini gaf de verkopen van de kleine auto een flinke impuls. Ook de accessoirehandel profiteerde mee: stickers met het imitatievlechtwerk konden van elke simpele 850 een Radford look-a-like maken. Gepersonaliseerde Coopers waren dan ook erg ‘hip’ in de ‘betere kringen’.
Na de filmopnamen hield Sellers zijn Mini enkele jaren bij zijn huis in Zuid Frankrijk, voor hij besloot de auto aan zijn vriend (en regiseur van de Pink Panther films) Blake Edwards te geven. Edwards was tijdens het filmen ook verknocht geraakt aan het kleine auto’tje. Edwards nam de auto mee naar Californië, waar hij jarenlang zou blijven. Op een dag -jaren later- werd een van de latere eigenaren door een opgewonden Blake Edwards met handgebaren naar de kant van de weg gedirigeerd. Edwards was blij de auto weer te zien en vertelde de eigenaar over de bekende eerste eigenaar van de auto.
Heritage Garage uit Sussex bracht de beroemde Mini midden jaren ’90 weer terug naar het Verenigd Koninkrijk. De auto had gebruikssporen, maar verkeerde nog in originele staat. De terugkeer van een van de beroemdste Mini’s werd breed uitgemeten door de pers en een Mini Magazine met de Radford Mini op de omslag vergezeld het unieke auto’tje. Kort na aankomst in Groot Brittannië werd de auto gekocht door het bekende ‘Cars of the Stars’ museum in Keswick, waar het een populair onderdeel vormde van zowel de vaste- als de reizende collectie.
Het verblijf in Zuid Frankrijk en Californië heeft er voor gezorgd dat de Mini niet ingrijpend gerestaureerd hoefde te worden.
Ik vind het een charmant autootje (autootje, niet auto’tje denk ik), voor zover ik geïnteresseerd ben in een Mini (die dingen kunnen me weinig raken…).
Ik kan ’em echter wel waarderen, niet in de laatste plaats door zijn originele Parijse kenteken (75) en hoewel ik deze creaties vroeger afschuwelijk vond ( heb zelf een Innocenti 1300 Cooper gehad, staat nog altijd in mijn top 3) vind ik dat de tijd mild is geweest voor deze Radfords; ja ik zou hem best willen hebben !
Ook ik hou niet zo van de optische veranderingen en zou voor de technische fijnslijperij kiezen.
Ikzelf ben nooit fan geweest van de mini’s die onder handen werden genomen door Radford, zie ook de mini’s van The Beatles. Geef mij maar eentje onder handen genomen door Downton of Speedwell die zich veel meer richtten op het tunen motor.